It is very exciting to see a new translation of The Lord of the Rings being released. One can expect many translations of The Hobbit to appear over the coming years, but a new translation of The Lord of the Rings is something that does not happen too often. I especially love the fact that they will release only the first part and keep the Frisian people waiting for the next volume. I don't know how many copies will be printed, but for sure the first print run will become an instant collectable.

A small teaser of how The Lord of the Rings reads (and sounds) in Frisian

Op ’e moarn fan ’e lêste dei wie Frodo mei Bilbo allinnich, en de âld hobbit helle in houten kiste ûnder it bêd wei. Hy tilde it lid op en tyske der wat yn om.“Hjir is dyn swurd,” seid er. “Mar it wie stikken, no? Ik hie it meinommen om derop te passen, mar ik haw fergetten en freegje de smidden om it te meitsjen. Net mear oan tiid. Dat ik tocht, mooglik, soest’ ditte faaks net hawwe wolle, sis mar?”Hy krige in lyts swurd út ’e kiste yn in âlde suterige learene skie. Doe loek er it, en it poetste en goed fersoarge blêd begûn ynienen te glinsterjen, kâld en helder. “Dit is Stek,” seid er, en stiek it sûnder folle muoite yn in balke. “Nim mar mei, ast’ wolst. Ik hoech it net mear te brûken, haw ’k it op.”Frodo naam it tankber oan.“Dan is dit der ek noch!” sei Bilbo, en helle der in pakje út dat frijwat swier eage foar syn omfang. Hy wuolle der ferskate lagen âlde lapen ôf, en hold in himdsje fan maaljes omheech. It siet stiif yn elkoar fan allegear rinkjes, hast like linich as linnen, kâld as iis, en hurder as stiel. It skynde as sulver yn it moanneljocht, en siet ûnder de wite stientsjes. In riem fan pearl en kristal siet derby.“Kreas dinkje, is ’t net sa?” sei Bilbo, en beweegde it yn it ljocht. “En handich. It is myn dwirgehimd dat Thorin my jûn hat. Ik haw it wer ophelle út Rûga Dollens foardat ik ôfsette, en by myn dingen yn dien. Ik haw alle sûvenirs fan myn Reize dêrwei meinommen, op ’e Ring nei. Mar ik hie net ferwachte dat ik dit noch brûke soe, en no hoech ik it net mear, útsein om der sa út en troch nei te sjen. Men fernimt suver gjin gewicht as men it oandocht.”“Ik soe der - no ja, neffens my soe it my net stean as ik it oanhie,” sei Frodo.“Krekt wat ik ek sei,” sei Bilbo. “Mar hoe’t it stiet hat neat te sizzen. Kinst it ûnder dyn boppeklean drage. Foaruit! Do moatst dit geheim mei my diele. Fertel it net ien oars! Mar ik soe my lokkiger fiele as ik wist datsto it oan hiest. Ik haw mar sa’n idee dat it sels de knyften fan ’e Swarte Ruters keare soe,” besleat er wylst er syn lûd sakje liet.“Bêst genôch, ik nim it mei,” sei Frodo. Bilbo die it him oan, en makke Stek oan ’e glinsterjende riem fêst; en doe die Frodo syn âlde ferware seilbokse deroerhinne oan, en syn jaske.“Krekt in gewoane hobbit likest’ sa,” sei Bilbo. “Mar der sit no mear oan dy as dat men oan ’e bûtenkant sjocht. It alderbêste!” Hy draaide him om en seach ta it rút it, en besocht in wyske te reauntsjen.“Ik kin dy net genôch betankje, Bilbo, hjirfoar, en foar alles watst’ my gunne wollen hast,” sei Frodo.“Net besykje!” sei de âld hobbit, dy’t him wer omdraaide en him op ’e rêch hufte. “Au!” rôp er. “Bist no te hurd om te huffen! Mar sa is ’t no ien kear: hobbits moatte it meiinoar hâlde, en Balsma’s al hielendal. Alles wat ik derfoar weromfreegje is: tink sa goed ast’ mar kinst om dysels, en nim safolle mooglik nijs mei werom, en alle âlde sankjes en teltsjes dy’tst’ mar besette kinst. Ik soe noch wol in boek skriuwe wolle, as ik sparre bliuw.” Hy hold op en draaide him wer nei it rút ta, en song súntsjes.

Ik sit by ’t fjoer, tink alles oer wat ’k sjoen haw, lang ferlyn, hoe’t flinters fleagen, miede bloeid’yn simmersinneskyn.

It giele blêd, it spinnereachby ’t hjerstmis, jierren fier, mei moarns de mist, in sulv’ren sinn’en wyn dy’t loek oan ’t hier.

Ik sit by ’t fjoer en tink deroerhoe’t d’ ierd’ ris wurde mocht as aanst de winter komt en mynoait wer in maitiid sjocht.

Safolle ommers is der noch,dat haw ik noch net sjoen, want hieltyd jout in nij soart grienelk bosk yn elk seizoen.

Ik sit hjir by it fjoer en tinkoan lju, al lang hjirwei, en ’k tink oan dy’t in wrâld sjen sill’dy’t ik net mear sjen mei.

Mar ’t hiele skoft dat ’k sit en tinkoan tiden fan hjirfoar, wachtsj’ ik de stap fan thúskommersen stimmen by de doar.